تحقیق حاضر با هدف تحلیل و بررسی ویژگی­ های وجودی انسان از دیدگاه ویکتور فرانکل، روانشناس وجود­گرای معاصر است که با روش تحقیق توصیفی-تحلیلی انجام گرفته و یافته­ های آن بیانگر است که فرانکل زیست انسان را دارای سه بُعد جسمانی، روانی و روحانی می­ داند. به باور او بُعد روحانی انسان سازنده­ی شخصیت اوست. خودشکوفائی، از خود فرارفتن و تعالی خویشتن، توانائی انسان در فعلیت بخشیدن به ظرفیت ­های وجودی اوست. فرانکل در پایه ریزی مکتب لوگوتراپی یا معنادرمانی، تلاش می­ کند انسان را از باور زیستی و خلاء­های وجودی، نجات داده و او را با اتکاء به فرامین متعالی وجدان و تغییر نگاه جسمی و غریزی به نگاه ارزشی، قدرت و اعتبار بخشد. او در معرفی نظام­ های ارزشی، به انسان می­ آموزد آنچه از جهان درمی­ یابد اعم از لذت، غم، شادی، درد، رنج، عشق، وظیفه و امثال اینها، همه وسیله رسیدن به حقیقت معناست. کامیابی بشر در زندگی نیز بسته به یافتن این معناست. فرانکل ضمن باور به امر غایی و حقیقت وجود متعالی، انسان را نمودی از آن حقیقت اصیل دانسته که با آزادی فطری خویش و جوهره­ ی مسئولیت پذیری، قادر است ظرفیت­ ها و دیگر ابعاد زیستی­ اش را تحت شخصیت روحانی خود، معنا بخشد.

 واژگان کلیدی: «فرانکل»، «انسان»، «معناجوئی»، «تعالی».